hatırlamıyorum daha önce yazdım mı böyle bir şey ama yazdımsa da bir daha yazıyorum kimseye bir şey olmaz nasılsa.
bazen kaybolmak geliyor içimden şöyle bir not bırakarak: "Ey arkamdan yalan gerçek gözyaşı döken vahlanan ahali, ne çok iyi, başarılı bir evlat oldum ( anneme göre arada bir cumaya gitsem tanrıyla arkadaşımmış gibi konuşmasam iyi olurmuş, babama göre biraz daha hareketli olsam iyi olurmuş, akrabalara girmiyorum kusura bakmayın), ne süper bir dost arkadaş oldum - bilmem belki birilerine olmuşumdur- (e adam her şeyi ti'ye alıyor ne anlatıcam dediler büyük ihtimal), veya eğlence düşkünü müptezelim -halbuki bilmezler beyninde karıncaların raks etmesi ne güzeldir-, ne de iyi, kibar bir sevgili oldum hep kötü adam oldum (her nekadar deselerki kızlar minik şeylerden etkilenirler koca yalan yaranamazsın). Onun için boş verin ağlamayı zırlamayı yaşam döngünüz de olmayan bir şey ha varmış ha yokmuş ne fark eder. Hadi sağlıcakla kalın."
ps: her modern(!) insan gibi sanırım benimde bir psikolog bulma zamanım gelmiş galiba ? :))
