Aslında bunu yazıp yazmamayı düşündüm. nedeni basit çünkü kelimeleri ve hikayeyi toparlayamıyordum. nedenler niçinler hiç aklımdan çıkmıyor gibiydi. Aslında ilk soru neden böyleyim olmalı sanırım. Neden ne yaptığını hem düşünen hemde düşünmeyen birisiyimdir? Neden sebep sonuç ilişkisini hep kayıplar üzerine kurarız? Acaba gerçekten inandığımız yaratıcı varlık mı bize bunu söylüyor yoksa kendi içimizdeki egomuz mu??
Aslında nelere katlanırız değil mi, ne fedakarlıklar yaparız bazı kazanımları elde etmek için. Peki ya onları kaybetmek... Düşünelim, küçüğüz uçan bir balon aldırmak için annemize ağlamışız, sızlanmışız belki de maymunluk yapmışız.. Sonra bir anda, acaba ipi gevşetince ne olur diyoruz... vee işte mutlak son balon gidiyor. İşte kazandıklarımızı kaybetmekte bu kadar kolaydır.
bir anlık boşluk bir anlık dalgınlık veya boş vermişlik kafidir kaybetmek için. yeter ki başarmak istediğimiz şeyi gerçekten isteyelim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder